مدرسه حضرت زهرا (سلام الله علیها) -سنجان

در روایات ما یک سری حکمت های ظاهری روزه را بیان می کند هشام بن حکم از امام صادق (ع) می پرسد: چرا روزه گرفتن برمردم واجب شد؟امام فرمود:برای این که فقیر وغنی هر دو در امساک یکسانندوهر دو نباید بخورند و بیاشامند .افرادی که دارا هستندو همیشه سیرند رنج گرسنگی را تحمل نکردندلذا بوسیله روزه گرفتن رنج گرسنگی را تحمل می کنند تا درد گرسنگان را بچشند…

این نازل ترین درجه روزه گرفتن است ،انسان در غیر ماه مبارک هم نباید آنقدر بخورد که همیشه سیر باشد ودرد گرسنگان را نچشد.

منبع: کتاب اسرار عبادات آیت الله جوادی آملی،ص84

برگزاری درس اخلاق با موضوع آفت های زبان (با حضور استاد ارجمند سرکار خانم امینی)

1- ساده و کمترین آفت زبان سخن گفتن مباح است.

2- غوطه ور شدن در باطل که همان سخن گفتن درباره معاصی و گناهان است .پیامبر (ص) می فرمایند: گاهی انسان سخنی می گوید که همنشینان او می خندند ولی خودش بدینوسیله بیش از ثریا تا زمین سقوط می کند.

علاج :علاج سکوت در مقام عمل آن است که بعضی از سخنان لازم را نگوید تا به ترک سخنان غیر ضروری عادت کند.

3- مجادله و لجاجت در کلام : پیامبر (ص) می فرمایند: با برادرت لجاجت نورز و با او شوخی نکن و به او وعده ای که عملی نمیکنی نده.و می فرماید:هر کس در حالی که حق به جانب است ازلجاجت  صرف نظر کند خانه ای در قسمت بالای بهشت برای او بنا می شود و هرکس در حالی که برباطل است از لجاجت چشم بپوشد خانه ای در وسط بهش برای او بنا ء می شود.

از نظر آموزه‌های قرآنی، دنیا مکانی برای آزمون و رشد بشری است. به این معنا که انسان‌ها همواره در دنیا گرفتار سنت امتحان و ابتلا هستند تا توانایی و استعدادهای خود را بروز دهند. بی‌گمان انسان در زمان بروز مشکلات و سختی‌هاست که دست به ابتکار عمل می‌زند و اختراع و اکتشافاتی می‌کند. از این رو گفته‌اند، احتیاج، مادر اختراع است.

بهترین کاری که انسان می‌تواند انجام دهد پس از عزم و اراده برای حل مشکل، توکل بر خداست. خداوند در آیه 159سوره آل عمران می‌فرماید: فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ؛ پس هر گاه در هرکاری عزم و اراده بر انجام گرفتی بر خداوند توکل کن؛ زیرا خداوند توکل کنندگان را دوست می‌دارد. این بدان معناست که تنها عزم و اراده انسانی کافی نیست؛ بلکه باید توجه داشت که این خداوند است که مدیریت و ربوبیت هستی را به عهده گرفته و باید کاری کرد که مصلحت و حکمت الهی در آن است  و تا خداوند مصلحت و حکمت نبیند آن چیز تحقق خارجی نخواهد یافت و یا تاثیری نخواهد داشت.